Jij en ik

Ik wist het

Jij dacht het

Ik zag het

Jij mag het

Ik proefde

Jij loerde

Ik huilde

Jij voerde

Ik Lubbers

Jij billen

Ik zoeken

Jij gillen

Ik wenste

Jij wachtte

Ik aanbad

Jij verachtte

Ik was niet

Jij werd niet

Ik dacht niet

En jij wist dat

Gedicht voor een euro

Je vroeg om een gedicht

Persoonlijk en uniek

Geschreven in het donker

Met enkel jou als publiek

Maar ik heb niet veel zin

Om te schrijven over jou

Of over de warmste liefde

In deze eenzame kou

Doch mocht dit toch tellen

(en ik heb echt geen idee)

Dan zie ik die ene euro

Vanzelf op mijn.ING

Volgende keer de snelweg

Op een zorgvuldig gewurgde dinsdagnacht

Smeekte mijn telefoon om aandacht

Ik weigerde eerst halstarrig

En volharde in de aanbidding

Van een alweer half-leeg glas wijn

En de telefoon hield aan

Ik denk wel een uur of drie

Tot ik treurig toegaf

Aan wie mijn aandacht dan ook wilde

Een warme stem gunde me enkele woorden

"Het spijt me

Dat je nooit heb geleefd.

Soms dacht ik

Dat je het probeerde

Maar altijd verdronk je weer

In je stille overtuiging

Dat jij zou slagen

Daar waar de rest had geleerd

De snelweg te pakken"

Ik kende de stem niet

En hoopte stiekem

Dat de stem ook mij niet kende

Maar de woensdag brak al aan

En in een enkele beweging

Was mijn half-lege glas

Alweer tot de rand gevuld

Tijdreizen in Groningen

Ik ontmoette een reiziger

Niet in de ruimte

Maar in de tijd

Al dertig langzame jaren

Was hij, hij zei het zelf,

In zijn dorp gebleven

"Elke dag is alles

Op de vertrouwde manier

Net een beetje

Anders"

Zei hij

"En heel af en toe

Als ik geluk heb

Is alles

Op een andere manier

Net een beetje

Hetzelfde"

Zei hij.

En toen vertrokken we

Ik in de ruimte

En de reiziger in de tijd

Korte gedichtjes

Niet alle korte gedichtjes

Zijn even leuk

De juiste keuze

Als je de juiste keuze niet kan maken

Kan je altijd nog doen alsof

In het stemhokje, of voor het altaar

Ja, vooral voor het altaar is het verstandig

Om te doen alsof je de juiste keuze maakt

 

 

De messen slijpende twijfel van morgen

Verraden door het wankele lef

Van alomvattende onwetendheid

Je schijnt snel oud te worden

Als je doet alsof je de juiste keuze maakt

Maar ik heb de sterren reeds teveel verveeld

En zachtjes sluip ik door de open achterdeur

Van het huis waarin jij vredig droomt

Over het moment dat de juiste keus is gemaakt

Nog tien uur en een handvol minuten

En ik hoor het altaar al lachen

De Profeet

Ik droom van een wereld

Een stil vergeten wereld

Een wereld zonder volle mensen

Een wereld zonder drukke agenda's

Ik droom van een wereld

Een stil vergeten wereld

Waar de peilloze rust

van zes miljard niemanden

En de bevroren traagheid

van 12 miljard auto's

Weerspiegelen in jouw eeuwig aanwezige

En nooit knipperende ogen

Want zelfs in mijn droomwereld

Mijn stil vergeten droomwereld

Blijf jij me achtervolgen

En geduldig opjagen

Het mes tussen je tanden

De herinnering op je lippen

De haat in je ogen

En het Heilige Boek in je handen

Gesprek met God

Achterin een klein cafe

Verscholen in een kleine stad

Ergens in mijn kleine land

Hervond ik mijzelf

Aan een bijna-houten tafel

Met mijn bijna-almachtige God

Hij zei iets

Ik zei iets anders

Hij mompelde wat in zijn baard

En ik knikte instemmend

Meer kan ik me niet herinneren

Het zal wel niet zo belangrijk zijn geweest

Biografie

Wat ik kan vertellen over mijn leven?

Te vroeg geboren

Te laat gestorven

Verder geen hoogtepunten

Een vrouw van tachtig

"Ik haat het" zei de dame

"Als vogels op mijn raam poepen"

Ze was op een stropdas na naakt

En had nog treiterend gespuugd

Op de tweede wereldoorlog

Logica was al weken op vakantie

En ter vervanging stuurde het uitzendbureau

De onnozele onervarenheid

Van veelkleurige verbazing

Een vogel spuugde op het raam

Keek vanuit de hoogte op ons neer

En vloog spottend lachend weer weg

De tv riep opgewonden over 32 doden

En de weinig verhullende stropdas

Verhulde helemaal niets meer

Ik zuchtte diep en deed het licht uit

In de uigestrekte zomermaanden

Omringd door geen logica

Kan je je maar beter niet verzetten

Mijn nieuwe schoenen

Jij was vergeten

Dat ik alles herinner

Het is nog te vroeg

Om op je graf te dansen

Maar de schoenen zijn al gekocht

Ik speel nu op zeker

De dansles gevolgd

Ik oefen echt iedere dag

En elke ochtend

Bid ik tot God

Om een brief

Met een grafzwarte rand

Het duurt nu niet lang meer

Het plan uitgevoerd

En ik kan je ontbinding al ruiken

Maar ik poets eerst mijn schoenen

Tot ze blinken van vreugde

Want ik herinner alles

De postbode nadert

Hij draagt een triest gezicht

Hij doet echt zijn best

En probeert zelfs te huilen

Maar ik

Ik zoek slechts mijn schoenen